یاد خدا:

اوحی الله تعالی الی داوود (علیه السلام):
اذکرنی فی ایام سرائک حتی استجیب لک فی ایام ضرائک.
خداوند متعال به داوود (علیه السلام) وحی فرمود:
مرا در روزهای خوشی خود یاد کن تا من هم در روزگار گرفتاری ات تو را اجابت کنم.
بحارالانوار، ج 14، ص 37.
در سختیها و گرفتاریها و بیماریها همه به یاد خدا می افتند.
هنگام اضطرار، همه در پی یک روزنه نجات اند و دست به سوی خدا دراز می کنند و از او فرج و گشایش می طلبند.
ولی... خدا، خدای همیشه و همه جاست، در خوشیها و راحتیها و نعمتها هم باید به یاد او بود و به درگاه او روی آورد و با او آشنا و مأنوس گشت.
کسی که تنها در روزهای درماندگی و گرفتاری به یاد خدا بیفتد و سراغ او برود، بی معرفت است؛ مثل آن که در موج دریا و هنگامه خطر خدا را صدا بزند اما همین که پایش به خشکی رسید و خطر رفع شد، باز هم غفلت از خدا و بی اعتنایی به فرمان او. آیا این شرط بندگی است؟
او همیشه منتظر است تا قلب مومن به یاد او باشد و دست حاجتش به سوی خدا بلند شود و از عبادت و بندگی بنده اش به فرشتگان مباهات می کند.
آیا ما دعوت او را لبیک می گوییم؟